Likya Yolunda Korktuklarım

Bu yolculuğa ilişkin önceki yazıları okuduysanız, yalnız başına yürümeye başladığım ilk günlerde bilinmeyen korkusunun ziyaretine evsahipliği ettiğimi hatırlarsınız. Bir de çoban köpeklerine ilişkin çok tedirgin olduğumu da yazdım birkaç kez. Yolculuğun bu anına kadar da hiç bir köpek saldırısına uğramadığımı da gördünüz. Bugün de bu yolculukta beni başka neler korkuttu, onları paylaşayım istedim.

Bir keresinden Bel’den yola çıktım. Tepeye vardım, ormanın içine girdim. Muhteşem bir ortam. Yaşlı, upuzun ağaçlar arasından yürüyorum. Arkamdan pat pat bir ses. Durdum, döndüm, ilerideki çalılıkların ardına bakmaya çalıştım. Bir şey göremedim. Ses de kesildi. Tekrar yürümeye başladım. Kısa bir süre sonra tekrar pat pat. Yürüyorum ses var, duruyorum ses kesiliyor. Sanki biri bir tenekeye vuruyor. Aklıma “Dağda akli dengesi yerinde olmayan biri var herhalde, benimle dalga geçiyor” düşüncesi geldi. Huzursuz oldum. Allahtan kısa sürdü. Zira ansızın bu pat pat sesinin çantamın serbest kalmış kayışlarından geldiğini fark ettim :))))

İkinci bir olayda ise, bir patikada yürüyorum. Hafifçe tıslama gibi bir ses geliyor arada. Yılan falan olur diye ürktüm. Ara ara böyle bir ses çıkıyor, anlık geriliyorum. Ama yola da devam ediyorum. Sonra bu sesin gömlek cebimdeki düdüğün içindeki bilyeden çıktığını anlayınca, kendime uzun uzun güldüm tabii.

Yine korktuğum anlardan birisi de yürürken, birkaç kere garip bir fıs sesinin çıkmasıydı. Aman derken, bir bakayım ki içi sünger gibi olan bir dalın üzerine basmaktaymışım, o fıslıyormuş.

Bir keresinde de yine tıngır mıngır yürüyorum. Tuhaf, boğuk bir ses beni takip ediyor. Her zaman değil ama ara ara duyuyorum. Yine kulakları diktim, ne oluyoruz diye alarma geçtim. Neymiş? Çantanın iç kısımlarındaki yarı boşalmış su şişesinin içindeki su sesiymiş.

Hatırlayabildiğim korkuların da hepi topu bunlar işte. Yani anlayacağınız, beni korkutanlar yine kendi çıkardığım seslerdi… Yolda başka da korkutucu bir şeyle (köpekleri hariç tutarsak) karşılaşmadım…

Yaşam da böyle değil mi? Yaşamda bizi en çok korkutanlar gerçekler değil de, kendi zihnimizin hikayeleri değil mi! Hangimiz gerçek tehlikelerle karşılaşıyoruz ki? Karşılaşsak da, Allah aşkına tüm yaşamımızda kaç defa? Gerisi hep zihnin hikayesi, hep zihnin hikayesi...