Antalya, Geriye Dönüp Bakış ve Yaşama Teşekkür

28 – 29 – 30 Nisan 2007

Sundance’te gömlek yakma merasimi :) sırasında, ateş yaktığımı düşünüp, merak eden birkaç yabancı genç geldi yanıma. Konuştuk biraz. Birisi bu yürüyüş yolunu ortaya çıkaran Kate Clow’un yeğeni çıkmasın mı? Üstelik Kate yeğenini Antalya’ya götürmek üzere bir sonraki gün Sundance’e geliyormuş. Ben de zaten Antalya’ya yüzümü dönmüştüm. Böylece herhalde kozmik bir düzenleme ile Kate’le tanışmış oldum, beni de minibüsle Antalya’ya bıraktılar. Kısa karşılaşmamızda, ona hayallerini takip ettiği için teşekkür etme fırsatı buldum.

Kate’in önerisi ile Antalya’da Kaleiçi’nde Sabah Pansiyon’da (0242 247 53 45 - http://www.sabahpansiyon.8m.com/ ) kaldım. Rahattı. Açık büfe kahvaltısı da epey zengindi. Hatta çok şanslıydım, sahibinin hazırladığı kırmızı biberli değişik bir humusu yemek de kısmet oldu, çok lezzetliydi. Pansiyonun yakınında birkaç internet cafe var. Civarda en azından 3 hamam var. Bu yolculuğun tozunu ancak hamam paklar diye düşündüm ama yine de İstanbul’a bıraktım hamamda terleme işini…

Antalya’yı tanımıyormuşum, hep başka yerlere gitmek için, gelmiş, hemen gitmişim. Gezdim biraz. Kaleiçi’nde çok güzel eski evler var, çoğu restore edilmiş. Kaleiçi’nin hemen altı da liman. Limanın iki yanında güzel çay bahçeleri var. Manzara harika. Karaalioğlu Parkı da çok güzel. Hem palmiyelerin, çamların, selvilerin gölgesi altında oturmak mümkün, hem de deniz göz alabildiğine uzanıyor insanın önünde. Karşıda dağlar karlı karlı. Öyle heybetliler ki, önlerindeki binalar minicik kalıyor, oyuncak gibi.

İstanbul’a yumuşak bir geçişle dönüyorum yani.

Antalya’da karnımı doyurmak biraz mesele oldu. Her yer kebapçı görebildiğim. Etsiz bir yemek aramaktan bıkmış bir halde öylesine dolanırken, minik bir lokantanın (Kerasus Restaurant- 0242 248 23 66) tabelası dikkatimi çekti, nohut pilav gibi bir şeyler yazıyordu. İçeri girdim. Etsiz bir şeyler yemek istediğimi söyledim. Giresun’dan gelmiş bir karı koca işletiyor burayı. Bana özel olarak kiraz kavurması hazırladılar. Hiç duymadığım bir yemek. Çok değişik ve güzeldi. Bildiğimiz kiraz meyvesini kavurarak yapıyorlar bu yemeği, ancak onların kullandıkları sarı renkli kiraz anladığım. Meğer kirazın anavatanı Giresun’muş. Uzun uzun da sohbet ettik sahipleriyle, Giresun’a ilişkin, Türkiye meselelerine ilişkin. Ertesi gün için de beni karayemiş (taflan) kavurması yemeye davet ettiler. Gittim, o da lezzetli bir yemekti. Ne yiyeceğim diye dolanırken, karşıma ne güzel hediyeler çıktı. Lokantanın sahibi Tuncay Bey’in eşi bana bir de 207 çeşit turşusu olan Yeşil Fıçı Turşucu Restaurant diye bir yer önerdi. Dedeman yolundaymış. Ama oraya gidecek fırsatım olmadı.

Döndükten sonra

Şimdi geriye dönüp de baktığımda, neyi farklı yapmak isterdim?

Sanırım çok daha fazla gündoğumunda kalkmayı ve güneşin doğuşunu seyretmeyi isterdim.

Zihnimin yürüme hevesini duyar ama bedenimin dinlenme ihtiyacını da karşılayacak fırsatlar yaratırdım. Daha çok dururdum yani. Daha çok seyrederdim.

Bilinmeyen korkusu geldiğinde, bu korkuyla şefkatle otururdum. Hiçbir şey yapmadan, öylece, şefkat ve sevgiyle otururdum yanında.

Daha da bir şey yok, dahası can sağlığı.

Bir de daha sonra DAG’ın eğitimlerinde öğrendiğim teknik birkaç uygulamayı farklı yapardım.
* Yürümeye başlamadan 1-2 saat önce 200 gr kadar karbonhidrat ve protein almak uygun, dediler.
* Susuz kalmak (dehidre olmak) sonuçları tehlikeli olabilecek bir durum. O yüzden 30 dakikada bir 200 cc gibi su içmenin uygun olduğunu anlattı Ural eğitimde, buna dikkat ederdim.
* Beden saf suyu tutamıyor, elektrolitler bedenin suyu tutmasında önemli. Baharatlar, tuz, şeker elektrolit dengesini sağlıyor. Buna dikkat ederdim.
* Bir de “1.5-2 saatte bir büyük bir mola verebilirsiniz”, demişti Mustafa. “Aralarda da çok kısa süre durabilirsiniz.” Ancak çok sık büyük mola vermek kasları soğutacağı için uygun değilmiş. Ben daha ziyade mola vermeyerek diğer uca gitmişim.

Yaşama Teşekkür

Kate Clow’a şahsen de teşekkür edebilme fırsatım oldu, ama bir de mesaj yazdım döndükten sonra. Kendi olma cesaretini gösterdiği, hayalinin peşinden gittiği, onca sene sabırla emek verdiği ve bu süreçte karşılaşmış olabileceği engellere takılmadığı, hayalini eyleme geçirdiği için gönülden teşekkürüm var ona. Onun hayalini gerçekleştirmesi benim de hayalimi gerçekleştirmeme etki etti. Belki benim de hayalimi gerçekleştirmem, bu satırlara gözü değen içinizden birilerini de etkileyecek. Kimbilir.

Kate’in yanında bu yolu işaretlemiş olanlara ve işaretlerin bakımını yapanlara da teşekkür. Hatta kırmızı beyaz boyalı işaretlerin olmadığı yerlerde üst üste taşları koyarak yol gösteren nice meçhul kişilere de can-ı gönülden teşekkür. Bu sistem beni çok etkiledi. Tam bir ekip çalışması ve tamamen gönülden gelen bir eylem. Kimse o taşları kimin koyduğunu bilmeyecek, hatta belki kendisi de o yoldan bir daha geçmeyecek ama bu katkı ardından gelenlerin yolunu çok kolaylaştıracak. Ne harika bir bilinç. Üstelik bunu yapmak her zaman da kolay değil. Bazen işaret olmadığında bir sonraki işareti bulabilmek için epey yürümek gerekiyor. İşareti görebildiğin yerde bu taşlarla işareti yapmanın bir manası yok, o yüzden tüm o yolu geri yürüyüp, bir önceki işaretten rahatlıkla görülebilecek bir yere bu taşları dizmek gerekiyor. Tüm bu emeği gösterenlerin de kendi yaşam yollarında destekleri, kolaylıkları bol olsun.

Fotoğraf Rita Schumann'ın albümünden:

Garanti Bankası yolun sponsorluğunu yapmış. Şimdi de parkurların girişlerindeki tabelaların bakımı için sponsorluk yapıyormuş. Anladığım kadarıyla rehber Ersin Demirel bu tabelaların bakımını özenle yapıyormuş. Garanti Bankası’na da, Ersin Demirel’e de teşekkür. Gönül isterdi ki, Garanti Bankası işaretlemeler için de her yıl sponsor olsa. Zira işaretleri uzun süre aramak zorunda kaldığım yerleri yazdım, belki bir düzelten olur diye. Kate iki yılda bir kez gönüllülerle bakım yaptıklarını söyledi. Yolu en başta açmak çok önemli, ancak onu açık tutmak ve geliştirmek de bir o kadar önemli. Böyle bir çalışma ne kadar sponsorluk gerektirir ki? İlgilisine ulaşması dileğiyle.

Kültür Bakanlığı da Likya Yolu’nun ortaya çıkma ortağı anladığım kadarıyla. Araya seçimler girdi, teşekkür yazamadım daha. Türkiye’nin tanıtımı için çok güzel fırsatlardan biri. Bunu yalnızca yabancılara değil, Türkiye’de yaşayanlara da tanıtmak için çalışmalar yapılıyordur belki, daha da gelişir umarım.

Dönüşte yazıştığım Ersin Demirel 2000 yılında NTV desteğiyle yaptıkları Likya Yolu belgeselini gönderdi. 9 bölümde anlatmışlar yürüyüşü. Metinler, görüntüler, müzik harika. Seyrederken, yüreğim kabardı, genişledi, coştu yine. Emeği geçenlere çok teşekkür.

Kıvılcımı getiren ve yolculuğa birlikte başladığım Lale’ye, yolculuğumu İstanbul’dan gün gün takip eden Yasin’e, Ayşe’ye, Jale’ye, bilgi desteği için DAG grubuna, yol sırasında bilgi desteği için Kemal Bey’e, Özkan Bey’e, yol arkadaşlığı ve harika fotoğraflar için Rita’ya, yine derin sohbeti ve fotoğrafları için Itzik’e, yolda nice paylaşımlar yaşadığım fark ettiğim, fark etmediğim tüm varlıklara, bu satırları yüreklerini açarak okuyan herkese gönülden teşekkür.

Her son bir başlangıç

Hepimizin özgürlük yolunda cesaretimizin, azmimizin, desteğimizin, neşemizin bol olması dileğiyle…