Tekke Aşçısı Gibi Biri- Bilinmeyenin Hediyeleri

Kalkan’a vardığım akşam bir yerde yemek yedim ve hoşuma gitmedi. Ertesi gün halsizim, enerjim düşük. Yaşamımda güvenli alanlardan çıkıp, bilinmeyene çıkmışlığım epey var. Avrupa’da, Asya’da tek başına yolculuk etmişliğim var. Aylarca konuşmadığım inzivalar yapmışlığım var. Daha önce örneğini görmediğim işler yapmışlığım var. Hapishanede çalışmışlığım var. Ancak bakıyorum da zihnimde bir bilinmeyen korkusu. Öyle bir korku ki bu; birçok hikâye doğuruyor durmadan: Yolu bulabilecek miyim, nasıl yokuş çıkacağım, ya köpek çıkarsa, karanlığa kalırsam. Yol bilinir oldukça tavrım nasıl değişiyor, yürünen yol aileden oluyor, endişesiz bir bakış oluyor. Bilinmeyen yol ise beni ürkütüyor. Bu kadar yol yürüdüğüm halde. Oysa her seferinde yol yeni değil mi! Aynı yolu da yürüsem, neyle karşılaşacağımı bilemem ki. Aynı kalan ne var ki bu dünyada. Her “an” bilinmeyene açılmıyor mu? Bilindik zannediyoruz ama aslında tamamen bir varsayım değil mi bu? Bir sonraki an hep bilinmeyen. Bilinmeyene kendini bırakabiliyor musun, bırakamıyor musun? Haydi bakalım.

Bir ümitsizlik dalgası kaplayıverdi içimi. Bu bilinmeyen korkusunun yanında, hedefin uzaklığı çöktü üzerime. Zihnimde ben kim, Antalya’ya varmak kim düşünceleri. Yol çok uzun. Bense daha çok başındayım ve en kolay yerleri geçtim, düşünceleri. Döneyim, bırakayım halleri. Gücüm geri çekilmiş gibi. Bu hali tanıyorum. Daha önce de başıma gelmişliği var. Çok istediğim bir işe başlayıp, bir süre sonra bir yılgınlığa düşmüşlüğüm var. İçimde yoğun bir hüzün, güçsüzlük hissi. Bu hislere neyin sebep olduğunu tam olarak bilmiyorum, ama biraz da olsun tahminlerim var.

Geçmişte bu halden nasıl çıktığımı hatırlamıyorum. Hiçbir şey yapasım yok. Sıkıntılı sıkıntılı dolaşıyorum, karnım aç. Daha önce bir lokanta görmüştüm, oraya gideyim, dedim. Ama bu kez önünden geçerken içerdekileri gözüm tutmadı. Başka bir yola saptım, Likya yolu işaretlerini gördüm, takip ettim, bari gidip bir sonraki parkurun başlangıcını bulayım, çantayla yol aramak zorunda kalmam, dedim. Buldum da, biraz rahatladım. Ama şu karın açlığını ne yapacağım. Daha önce yemek yediğim yere gideyim dedim ama bu sefer de o gün adamcağızın sorduğum bir soruya kasten doğru cevap vermediğini fark ettim tam o anda gördüğüm bir tabeladan. Haydi. Orası bir kez daha silindi.

Ümitsizce hemen önümdeki dik merdivenlerden indim. Tam köşede küçücük bir lokanta gördüm, dışarıda iki masa var. Birinde civar esnafı olduğunu tahmin ettiğim iki adam yemek yiyor. İçeri girdim, kimseler yok. Yiyeceklerin yanına gideyim ki, dumanı tüten bir barbunya pilaki. Çevresinde de çeşit çeşit sebze yemeği. Ispanak. Patates salatası. Zeytinyağlı brokoli. Pırasa. Yeşil fasulye. Brüksel lahanası. Et yemeyen biri için mucize görüntüler. O sırada lokantanın sahibi göründü. Ufak tefek, topluca bir adam. Telaşla oradan oraya koşturuyor. Cennete düşmüş gibi hissettiğim için, gözlerimi yiyeceklerden ayıramıyorum.

Bana küçücük tabaklar içine özenle yerleştirilmiş birkaç yiyecek getirdi. Üstüne de bir kahve içtim. Havada özen, şefkat, paylaşma hissediyorum. Daracık bir sokakta olduğu için manzarası falan yok. Ama kafamı kaldırıp gökyüzüne baktığımda bulutların şekli hala gözlerimin önünde. Hıristiyanların dini tablolarındaki gibi bir gökyüzü- yine tarifsiz! Bu arada tam yemeği bitirmeme yakın, çok eski bir arkadaşımın aradığını gördüm, nerede olduğumu, ne yaptığımı bilmiyor. “İstanbul’da değilim” diye bir mesaj yazdım. Yasemin’den gelen mesaj içimi yıkadı: “Bulunduğun yer mucizeler ve evrenin sonsuz güzellikleriyle dolsun.”. İç iklimim değişiyor… Dileği gerçekleşiyor…

Lokanta sahibi nasıl nezaketle el üstünde tuttu beni. Bir de hesap geldi. Üç kuruş, öyle küçük bir rakam. Gözlerim şaşkınlıkla açılmış. Şaka yapıyor sandım önce. Bu halime içten içe bir eğlendi, gözlerinden okudum.

Ertesi gün sabah 5te yeri göğü inleten gök gürültüleriyle uyandım. Bir fırtına. Deniz kabarmış, o güzelim mavi rengi acayip bir gri olmuş. Yola çıkamadım tabii. Öğle yemeğine tekrar aynı yere gittim. Yine harika yiyecekler. Bu arada bir sürü insan gelip gidiyor. Tahminim gelenler esnaf, orada çalışanlar, işçiler, köylüler, gençler, yaşlılar. Kıyafetlerden işleri tam anlaşılmıyor ama oralı oldukları belli. Geleni gideni bol. Gelen doyup gidiyor. Kimi sanki para vermiyor. Bilmem nasıl hallediyorlar. Bu kez yiyeceğime karışmıyorum, lokanta sahibi kendi seçip hazırlıyor. Epeyce roka getirmiş, bayram halindeyim, yolun başından beri ilk defa yeşillik yiyorum. Akşam da oradayım. Klasik Türk müziği çalıyor içeride. Çok yıllar önce öğrendiğim bir parça çalıyor. Gökyüzünde de tek bir yıldız var.

Ayrılırken, bolluk bereket dileklerimi söylüyorum lokanta sahibine. “İç yüzünü bilmem ama geleni gideni doyuruyorsunuz”, diyorum. Hafifçe gülümsüyor, “Dergâh gibidir burası” diyor. “Belli” diyorum. Beni de çukurlardan çıkarıp, yola koyuyor yine. Ve hayal ettiğim yolu tamamlıyorum. İyi ki vazgeçmemişim o zaman. Vazgeçmemem için ne müthiş bir yardım geliyor lokanta sahibi eliyle, kurulan sözsüz, derin bağlantıyla. Midemi, ruhumu doyurdu, herhalde pek çok başkasına da yaptığı gibi.

Bu yolculuk boyunca gördüğüm o ki, bilinmeyene kendimi bıraktığım her zaman harika hediyeler verdi bana.