Hazır yürüyüşten başlamışken, yine böyle bir örnekle devam edelim. Sizlerle paylaşmak üzere ekipten Deniz Üner, Christina Feldman’ın The Buddhist Path to Simplicity kitabından bir sayfa (s.9) çevirmişti. Kendisine çok teşekkür ediyoruz. Hem bir önceki konuyla uyumlu bir zamana denk geldi, hem de geçen Perşembe yaptığımız grup çalışmasındaki ‘sadeleşme’ konusuyla örtüştü…
Christina diyor ki:
“Zirveye çıkmaya niyetli bir grup insanı dağın eteklerine götürdüğünüzde, her biri bu tırmanışa kendi kişisel öyküleri ve içselleştirdikleri olasılık veya sınırlarına ilişkin inançları ile yaklaşacaktır.
Yola şöyle bir bakıp, tek bir adım atmadan çaresizlik içinde vazgeçenler olacaktır.
Olabilecek her duruma karşı paraşüt, çivi, bin türlü erzak ve sıcak su torbasıyla donanmış olanlar olacaktır.
Haritayı bir kenara fırlatıp, zirveye ilk çıkan olma hırsı ile en zor rotayı seçen birisi olacaktır.
Yolun yarısını tırmanmayı başarıp, manzaranın güzelliğinde kaybolarak yolculuğun geri kalanını unutan birisi olacaktır.
Yolculuğun her adımını önceden sayısız kez, tekrar tekrar planlayan, prova eden biri olacaktır.
Nadir olarak da ne kadar yolu olduğunu gören, ancak telaşlanmayan, dikkatle adımlarını yere basan, manzaranın ve seslerin tadını çıkaran ama asla kaybolmayan; yolculuğu her adımda tamamlanan birisi de olacaktır.
Bu son yol, basitliğin, sadeliğin yoludur- her görüşte, adımda, olayda ve an’da basitlik, sadelik mümkündür. Bu yol, huzur ve bütünlüğün yoludur.
Yaşamımızdaki alışkanlıklar sonsuz tekrarlarla kemikleşirler ve tanıdık olurlar. Biz bunları ilişkilerimizde, işte, konuşmalarda ve tercihlerimizde görürüz. Bu alışkanlıkların nerede huzursuzluğa, karmaşıklığa ve düğümlenmelere yol açtıklarını öğreniriz. Ve tüm bu alışkanlıkların uzun bir geçmişi olmasının uzun bir geleceği olmasını gerektirmediğini de keşfederiz. Bu alışkanlıklara sakin, berrak bir farkındalık getirme istekliliğimiz, yeni seçimlere, konuşma tarzlarına, tepkilere, ilişki kurma yaklaşımlarına kapılar açacak gücü verecektir bize.”
Zirveye yolculukta siz hangi yaklaşımı sergilerdiniz, hatta sergiliyorsunuz? Bir an önce zirveye, hedefe ulaşmak için geçtiğiniz yerleri görmüyor musunuz? Güzellikleri seyredeyim derken, mola vere vere, yarı yolda kalıyor musunuz? Ya da gözünüz korkup, hiç yola çıkmıyor musunuz? Önceden yürümüş olanların işaretlerinden, haritalarından yararlanıyor muyuz? Tek başına mı, dayanışarak mı yoldayız?
Yaşam yolundaki yürüyüş alışkanlıklarımıza iyice bir bakalım. Neler bizi engelliyor, nerelerde odağı kaybediyoruz, nerelerde güzellikleri göremez oluyoruz, nerelerde bir sonraki adıma dikkatli bakamıyoruz, önlem alacağım diye gereksiz neler taşıyoruz?
Christina’nın da çok güzel ifade ettiği gibi, sadelik, basitlik her adımda, her an’da… Özgürleşmek, hafiflemek için yaşamımızı basitleştirelim, sadeleştirelim…
Kendimize ara ara soralım,
“Şu an’ın içinde sadelik, basitlik nerede?”,
“Neyi bırakayım?”,
“Tam şu an’da sadeliği, basitliği nasıl yaşayabilirim?”,
“Şu an önemli olan ne? Ve önemli olmayanları nasıl bırakabilirim?”,
“Her adımda yolu nasıl tamamlarım?”
Güzellikleri görerek, adım adım zirveye yaklaştığımız, her adımda yolu tamamladığımız bir yaşam dileğiyle…
Christina diyor ki:
“Zirveye çıkmaya niyetli bir grup insanı dağın eteklerine götürdüğünüzde, her biri bu tırmanışa kendi kişisel öyküleri ve içselleştirdikleri olasılık veya sınırlarına ilişkin inançları ile yaklaşacaktır.
Yola şöyle bir bakıp, tek bir adım atmadan çaresizlik içinde vazgeçenler olacaktır.
Olabilecek her duruma karşı paraşüt, çivi, bin türlü erzak ve sıcak su torbasıyla donanmış olanlar olacaktır.
Haritayı bir kenara fırlatıp, zirveye ilk çıkan olma hırsı ile en zor rotayı seçen birisi olacaktır.
Yolun yarısını tırmanmayı başarıp, manzaranın güzelliğinde kaybolarak yolculuğun geri kalanını unutan birisi olacaktır.
Yolculuğun her adımını önceden sayısız kez, tekrar tekrar planlayan, prova eden biri olacaktır.
Nadir olarak da ne kadar yolu olduğunu gören, ancak telaşlanmayan, dikkatle adımlarını yere basan, manzaranın ve seslerin tadını çıkaran ama asla kaybolmayan; yolculuğu her adımda tamamlanan birisi de olacaktır.
Bu son yol, basitliğin, sadeliğin yoludur- her görüşte, adımda, olayda ve an’da basitlik, sadelik mümkündür. Bu yol, huzur ve bütünlüğün yoludur.
Yaşamımızdaki alışkanlıklar sonsuz tekrarlarla kemikleşirler ve tanıdık olurlar. Biz bunları ilişkilerimizde, işte, konuşmalarda ve tercihlerimizde görürüz. Bu alışkanlıkların nerede huzursuzluğa, karmaşıklığa ve düğümlenmelere yol açtıklarını öğreniriz. Ve tüm bu alışkanlıkların uzun bir geçmişi olmasının uzun bir geleceği olmasını gerektirmediğini de keşfederiz. Bu alışkanlıklara sakin, berrak bir farkındalık getirme istekliliğimiz, yeni seçimlere, konuşma tarzlarına, tepkilere, ilişki kurma yaklaşımlarına kapılar açacak gücü verecektir bize.”
Zirveye yolculukta siz hangi yaklaşımı sergilerdiniz, hatta sergiliyorsunuz? Bir an önce zirveye, hedefe ulaşmak için geçtiğiniz yerleri görmüyor musunuz? Güzellikleri seyredeyim derken, mola vere vere, yarı yolda kalıyor musunuz? Ya da gözünüz korkup, hiç yola çıkmıyor musunuz? Önceden yürümüş olanların işaretlerinden, haritalarından yararlanıyor muyuz? Tek başına mı, dayanışarak mı yoldayız?
Yaşam yolundaki yürüyüş alışkanlıklarımıza iyice bir bakalım. Neler bizi engelliyor, nerelerde odağı kaybediyoruz, nerelerde güzellikleri göremez oluyoruz, nerelerde bir sonraki adıma dikkatli bakamıyoruz, önlem alacağım diye gereksiz neler taşıyoruz?
Christina’nın da çok güzel ifade ettiği gibi, sadelik, basitlik her adımda, her an’da… Özgürleşmek, hafiflemek için yaşamımızı basitleştirelim, sadeleştirelim…
Kendimize ara ara soralım,
“Şu an’ın içinde sadelik, basitlik nerede?”,
“Neyi bırakayım?”,
“Tam şu an’da sadeliği, basitliği nasıl yaşayabilirim?”,
“Şu an önemli olan ne? Ve önemli olmayanları nasıl bırakabilirim?”,
“Her adımda yolu nasıl tamamlarım?”
Güzellikleri görerek, adım adım zirveye yaklaştığımız, her adımda yolu tamamladığımız bir yaşam dileğiyle…
Bu mükemmeldi gerçekten. Evde bütün aynaların, buzdolabının, bilgisayarın, televizyonların, bi dolu dolabın üzerine "her adımda yolu nasıl tamamlarım" yazıp yapıştırdım. Kocacım biraz dalga geçiyor ama bana çok iyi geliyor..
YanıtlaSilHa ha ha :)))
YanıtlaSilÖnümüzdeki günlerde "tamamlama"yla ilgili birkaç yazı daha gelecek...
Bol bol farkındalık, dönüşüm, içgörü ve idrak diliyorum hepimize...
İçimde bu sesin sesi epeydir yüksek: Şu an önemli olan ne ve önemli olmayanları nasıl bırakabilirim???
YanıtlaSilGüzel olan; ses sesini yükselttikçe ben önemli olanı giderek daha yoğun bir netlikle farkediyor, önemli olmayanları bırakırken de daha az sıkıntı yaşıyorum.
Sevgili Başak...
YanıtlaSilÖnemli olanı görmeye ve önemli olanı önceliğe çekmeye niyet ettikten sonra ve bu niyetin enerjisini tekrarlayarak yoğun tuttuktan sonra, herşey kendiliğinden düzene giriyor sanki. Bu yolda en kuvvetli yardımcı, niyet bana göre.