Bir Hikaye: Tohum Ektiğimizde...

Babamın bahçesinden, Eylül 2008

Gaia House'ta inziva yaparken, çeşitli hocaların konuşmalarını dinleme fırsatım oldu. Bunlardan biri de Yanai Postelnik'ti. İnziva yapmış olanlar bilir, bu konuşmalarda kimi zaman çok gülünür. Aslında atılan kahkahalar kendi yansımamızı görmemizden kaynaklanır. Yanai'nin de konuşması böyle bir konuşmaydı benim için, pek gülmüştüm- kendi halime :) Konuşmayı da pek beğenip, kasedini almıştım. Yanai konuşmada bir hikaye anlatmıştı. İç alemimize yönelik yaptığımız çalışmalardaki halimize biraz benziyor. Aynen onun sözleriyle ben de bunu size aktarmak istiyorum:

Kurbağa ile tavşan iyi arkadaşlarmış. Bir gün tavşan kurbağayı ziyarete gitmiş. Kurbağa “Geldiğine çok sevindim” demiş, “Sana göstermek istediğim bir şey var, benimle gel”. Ve tavşanı evin arkasına götürmüş. Daha önce yalnızca otların bulunduğu arka bahçede şimdi harika renklerde, şekillerde ve kokularda çiçekler varmış. Tavşan bahçeye bakmış ve “Ah kurbağa kardeş ne kadar güzel bir bahçe” demiş, “keşke benim de böyle bir bahçem olabilseydi”. Kurbağa: “Tavşan kardeş senin de böyle bir bahçen olabilir. İşte elimde tohumlar var. Evine götür, ek, toprağı kabart, sula. Senin de böyle güzel bir bahçen olabilir. Ama seni uyarmam gerek. Güzel bir bahçeye sahip olmak çok emek gerektirir. “

Tavşan heyecanla eve gitmiş, dikkatle toprağı kazmış, yabani otları temizlemiş. Tohumları ekmiş. Sonra oturmuş beklemiş. Tohumların olduğu toprağa bakmış. Hiçbir şey olmamış. Biraz daha beklemiş. Sonra çok kısık bir sesle “Tohumlar artık büyüyebilirsiniz.” diye fısıldamış. Yine bir şey olmamış. Biraz daha beklemiş. “Belki beni duyamamışlardır” diye düşünmüş. Biraz daha yüksek sesle “Tohumlar artık büyüme zamanı” demiş. Hala hiçbir kıpırtı yokmuş. Ne yapsam, ne yapsam diye düşünmüş. Belki biraz daha katı olmak gerekiyor diye düşünmüş, sert bir sesle “Tohumlar artık büyüyün!!” diye bağırmış. Yine bir hareket yok. Artık kızmaya başlamış, beni dinlemiyorlar, ciddiye almıyorlar diye köpürmüş. “Size büyüyün dedim” diye bağırmış.

O sırada kurbağa koşarak, gelmiş. “Ne bu gürültü?” demiş. Tavşan “Ben de tam tohumlarıma artık büyüyebileceklerini söylüyordum.” demiş. Kurbağa “Ama tohumlarına bağırıyordun” demiş, “Tohumlarına bağıramazsın, onları korkutacaksın. Korkarlarsa büyüyemezler ki...” Tavşan çok kötü olmuş, “Tohumların korkutulabileceğini bilmiyordum.” demiş.

Tohumları ektiği yerin yanına oturmuş ve bakmaya başlamış. Günün sonunda yine bir şey olmamış. “Ah” demiş tavşan “bunlar dünyanın en korkmuş tohumları olmalı. Ne yapmalıyım acaba.” Sonra kendisi çocukken gece korktuğunda annesinin ona hikayeler anlattığını hatırlamış. O da bütün gece tohumlarına hikayeler anlatmış. Ama yine bir şey olmamış. Bu kez bütün gün tohumlara şarkılar söylemiş. Ama yine bir şey olmamış. O gece tohumlara müzik çalmış. Yine bir şey olmamış.

Sonraki gün sabahtan akşama şiirler okumuş onlara. Hala bir şey olmamış. Buna inanamıyormuş. O gece kendilerini yalnız hissetmesinler diye onlar için dans etmiş sabaha kadar. Sabah yine bir şey olmamış. Tavşan artık yorgunluktan bitmiş. “Herhalde bu tohumlar çok ama çok korkmuş. Artık pes ediyorum” demiş.

Tohumları ektiği yerin yakınlarında yere düşmüş ve düştüğü yerde bütün gün uyumuş. O uyurken, yağmur yağmış, güneş açmış. Bütün gece de uyumuş. Ertesi sabah kurbağanın sesiyle uyanmış “Tavşan, tavşan uyan, bak!” tavşan uyanmış ve kurbağanın gösterdiği yere bakmış. Tohumları ektiği yerde küçücük yeşil filizlerin topraktan başlarını çıkardığını görmüş. “Gördün mü” demiş kurbağa “senin de benim gibi çok güzel bir bahçen olacak.” Tavşan “Evet” demiş, “ama sen haklıydın kurbağa kardeş bahçe sahibi olmak çok emek istiyormuş.”

:)

Bazen yeni bir farkındalık yaşıyoruz. Yaşamımıza uyguluyoruz. Hemencecik sonuç almak istiyoruz. Oysa kimi zaman idrak yaşamak için, değişiklik için, suyun ısınması gibi derece derece farkındalıklar yaşamak gerekiyor. 100 derece oluncaya kadar su hep derece derece ısınıyor, her bir derece çok önemli. Sonra 100 derecede buhar oluyor, niteliksel değişim oluyor.

Kendimize, kendi gelişim sürecimize karşı sabırlı olmamız, henüz sonuç göremesek de aynı yere damlamaya devam etmemiz, nerede gayret, nerede teslimiyet olacağını açıklıkla görebilmemiz dileğiyle...