5- Bir Adım Daha

16.12.2005

Sadeleşmeye devam adımları:
Birkaç sene önce Londra’da bir arkadaşımın evine kalmaya gitmiştim. Orta yaşı geçmiş arkadaşımın davetinde bir tereddüt hissetmiştim. Eve gidince anladım. Evinden utanıyordu. Her yer eşyalarla doluydu. Harika kitapları ve bibloları vardı. Evi de çok kullanışlı bir mekândı. Ancak oturacak yer yoktu ve güzellikler eşyaların arasında kaybolmuştu. Artık işine yaramayan eşyaların perdesi yüzünden, yaşamındaki güzelliklerin keyfini çıkaramıyordu, evine arkadaşlarını çağıramıyor ve izole yaşıyordu.

Eşyalar zihnimizin de bir aynası sanki...

Onun evinde hapsolmuş, takılmış eşyaları sevgiyle, sevinçle kullanabilecek kimbilir kimler vardır diye düşünmüştüm. Bizlerin de evlerinde bir daha okumayacağımız ama kitaba ulaşamayan nicelerini ne çok sevindirecek, onlara ufuk açacak kimbilir ne kitaplarımız vardır, değil mi? "Başkalarının yaşamlarına katkıda bulunmak hayattaki en büyük keyiftir" diyor Marshall Rosenberg.

Benim en zor kararlarımdan biri bu yılın başında sosyal hizmet alanındaki kitapları vermek konusunda olmuştu. Çok küçük yaşlardan itibaren, önce gönüllü, sonra profesyonel olarak 19 yıl çalıştığım sosyal hizmet alanına ilişkin bir dolu kitap, makale, araştırma biriktirmiştim. 19 yıl az değil, üstelik uzun yıllar yaşamımı üzerine kurduğum bir alan. 2000 yılında bu alanın sayfasını kapattığımda yine de sakladım her şeyi: meşhur “bir gün lazım olursa”. Bu yılın başında “lazım olursa, yeniden alırım, daha yeni araştırmaları bulurum.” dedim. Ama kâğıt çöpüne atmak da içime uygun gelmedi. Oturdum ki -aranızdan yardım edenler de oldu bu sürece, sağolsunlar- tüm kitap ve makalelerin listesini yaptım ve hala alanda çalışan arkadaşlarıma gönderdim. Herkes istediklerini bildirdi, ilginç bir düzenlemedir ki, herkes de farklı listeler yapmıştı. Hepsi eriyip gitti. İşlerine yaradı mı, kullandılar mı bilemem, ancak düşünebildiğimin en iyisi buydu. Yaşamda her şey değişiyor, ben tutunduğumda yalnızca kendime yük yaratıyorum, ben aktığımda kim bilir neler akıyor... (2007 notu: Birkaç ay önce bu makalelerden almış bir arkadaşım bana bir hediye ile geldi. Önce hediyeye bir anlam veremedim. O zaman aldığı makalelerin şimdi yazmakta olduğu kitap için çok yararlı olduğunu ve teşekkür için geldiğini söyledi. Nasıl sevindiğimi tahmin edersiniz.)

Söz kitaptan açılmışken, ne yapmalı kitapları...
· Bir yerde okumuştum, fazla kitaplarınızı işyerinize götürüp, kahve içilen yere bırakın, isteyen alsın diye önerilmişti.

· Bir dönem de sahaflara götürmüştüm kitaplarımı.

· Bizim eve gelenler bilir, bir “istediğinizi alın” sandığı var. Kimi kitaplar da oradan yeni sahiplerini buluyor. (2007 notu: artık yok ama epey güzel işledi bu uygulama)

· Bir kargo şirketinin kampanyası vardı bir zaman önce, köy okullarına gönderilmek üzere kitapları eve gelip alıyorlardı. Bir koli kitap da öyle gitmişti. (2007 notu: Köy okullarını desteklemekle ilgili bilgi vereceğim yakında. Böyle bir kampanyayı beklemek gerekmiyor. Kendiniz de bir koli yapıp posta yolu ile gönderebilirsiniz. Ancak kitapların çocuklara uygun olduğundan emin olalım. İhtiyacımız olmayanları yeni yerlerine ulaştırırken, başkalarına çöp ya da iş çıkarmayalım.)

· (2007 notu: İnternette freecycle diye bir yahoo grubu var. İhtiyacı olan ile eşyayı (her türlü eşya) birleştirmeyi hedefliyor. Harika işleyen bir sistem. Şimdiye kadar pek çok şeyi yeni sahiplerine gönderdim bu sistemle, ben de harika bir kitap aldım- hem de varlığından haberdar olmadığım ama yazarını tanıdığım bir kitap, çok güzel bir sürprizdi)

. (2007 notu: Köy okullarındaki öğretmenlerin de beslenmeye ihtiyacı var. Elbette uygun olabileceğini düşündüğümüz kitapları bu okullara gönderebiliriz.)

· Başka?